Στα εκατό δεκατρία χρόνια από την ίδρυση της Ιεράς Μονής των Φραγκισκανών Αδελφών της Ιεράς Καρδίας του Ιησού στην Κέρκυρα, των Μαλτέζων Καλογραιών όπως είναι σε όλους γνωστές, έχουν περάσει από αυτήν την Κοινότητα πολλές μοναχές, που άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο, συνδέθηκαν με τους καθολικούς πιστούς της Ενορίας της Ιεράς Καρδίας του Ιησού και της ευρύτερης περιοχής. Κάποιες εργάστηκαν με ζήλο για την πνευματική καλλιέργεια των παλιών κερκυραίων αγροτών και τεχνιτών μαλτέζικης καταγωγής, άλλες ασχολήθηκαν με το εκπαιδευτικό έργο της Μονής, όταν για εξήντα περίπου χρόνια διαχειρίζονταν το Δημοτικό Σχολείο, το λεγόμενο «Αγγλικό», από το οποίο πέρασαν τα περισσότερα καθολικά παιδιά της Κέρκυρας τα χρόνια που προηγήθηκαν. Άλλες ασχολήθηκαν με το ιεραποστολικό έργο της εξυπηρέτησης των ηλικιωμένων συνανθρώπων μας, μία αποστολή με την οποία ασχολούνται έως σήμερα και κάποιες ακόμα με τον τομέα της κατήχησης και της ποιμαντικής της νεολαίας.
Όπως έγραψε ένας παλαιός τους μαθητής κι επιφανής συντοπίτης ο Σωτήρης ο Μπουχάγιαρ οι φραγκισκανές μοναχές «λειτουργούσαν σας δικλίδες ασφαλείας στην ψυχική ισορροπία των παιδιών. Σεβάστηκαν πάντοτε την παιδική ψυχή, συνέτειναν στην πνευματική και ψυχική ανάταση, δεδομένου ότι στην πλειοψηφία τους ήταν προσωπικότητες με μόρφωση και αγαθή πρόθεση. Ποτέ, μα ποτέ δεν προπαγάνδισαν το παραμικρό που είχε σχέση με τη θρησκευτική διαφορετικότητα κι όσες φορές μίλαγαν για θέματα που είχαν σχέση με τη θρησκεία, το έκαναν με τέτοιο τρόπο, που μόνον καλές εντυπώσεις δημιουργούσαν. Είχαν πετύχει στα πρόσωπά τους να βλέπουμε σύγχρονες Madonnes στην καλύτερη εκδοχή που θα μπορούσαν να ήταν. Είχαμε πειστεί ότι μας αγαπούσαν και ήταν έτσι. Δεν ήταν πλάνη. Είχαν πετύχει, παρά την αυστηρή εικόνα της ενδυμασίας τους, να τις βλέπουμε σαν ευχάριστους, καθημερινούς, χαρούμενους, αισιόδοξους και προοδευτικούς ανθρώπους…»
Μία από αυτές τις μοναχές υπήρξε η Αδελφή Μαριελίνα. Μία νέα ψιλόλιγνη και καλοδιάθετη μοναχή, που παρέδιδε το μάθημα των αγγλικών στους μικρούς μαθητές και μαθήτριες. Πάντα χαμογελαστή, μ’ ένα φωτεινό και καθαρό πρόσωπο είχε πετύχει με τρόπο μαγικό να καταργήσει το σκασιαρχείο, κυρίως στους μικρούς μαθητές που χάζευαν «γοητευμένοι» τη δασκάλα τους, πολύ περισσότερο όταν άκουγαν την αγγελική της φωνή να ψέλνει κάποιον ύμνο ή προσευχή. Η Αδελφή Μαριελίνα του Αγίου Φραγκίσκου όπως ήταν το μοναχικό της όνομα γεννήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 1940 στο Zebbug της Μάλτας. Οι γονείς της Pietro Pisani και Maria Camilleri της έδωσαν το όνομα Maria Lourdes και σε μικρή ηλικία την εμπιστεύτηκαν στο δοκίμιο του Τάγματος των Φραγκισκανών Καλογραιών της Ιεράς Καρδίας του Ιησού στη Μάλτα, όπου στις 3 Φεβρουαρίου 1959 έδωσε τους πρώτους της μοναχικούς όρκους. Στις 19 Mαρτίου 1960 εγκαταστάθηκε στην Ιερά Μονή της Κέρκυρας όπου στις 29 Ιουλίου 1962, έδωσε τους παντοτινούς όρκους αγνότητος, ακτημοσύνης και υπακοής.
Η Αδελφή Μαριελίνα χάρη στις μουσικές της γνώσεις και στην εξαιρετική της φωνή συνδέθηκε με την οργάνωση της χορωδίας της Ενορίας όσο και με τη δημιουργία μίας ομάδας χορωδών παιδιών του κατηχητικού και όχι μόνο, απ’ όπου και η φωτογραφία που παρουσιάζουμε στο σημερινό αφιέρωμα. Τραβηγμένη, κάπου στα τέλη του ΄70, πολλοί θα αναγνωρίσουν ανάμεσα στις παιδικές μορφές αγαπημένα πρόσωπα και φίλους που δραστηριοποιούνται, σήμερα, ο καθένας στο δικό του, ξεχωριστό, χώρο. Είμαστε βέβαιοι πως η φωτογραφία αυτή, με την Αδ. Μαριελίνα στο αρμόνιο, δε θα τους ξυπνήσει μονάχα μια όμορφη ανάμνηση αλλά και τον βελούδινο αέρα μιας ολόκληρης εποχής, που μοιάζει τόσο μακριά αν και είναι τόσο κοντά στο χρόνο.
Η Αδελφή Μαριελίνα αναγκάστηκε να φύγει από την Κέρκυρα στις 11 Απριλίου 1984, καθώς είχε χτυπηθεί από τον καρκίνο και οι ανώτερές της έκριναν πως θα τύχαινε καλύτερης φροντίδας σε κάποια από τις κλινικές του Τάγματός τους. Πέθανε λίγο καιρό μετά, σκορπώντας τη θλίψη και τον πόνο σε όλους όσοι τη γνώρισαν, την εκτίμησαν και την αγάπησαν. Ας μείνει για πάντα η μνήμη της, τόσο γλυκιά όσο και η φωνή της.
Σ.Γ.