"Οι βοσκοί επέστρεψαν πίσω δοξάζοντας και αινώντας τον Θεό για όλα εκείνα που άκουσαν και είδαν." (Λκ 2,20)
Άλλη μια μέρα έφτανε στο τέλος της στη μικρή πόλη της Βηθλεέμ όταν το κλάμα ενός νεογέννητου βρέφους τάραξε τη σιωπή της νύχτας, αλλά και τη ροή της ιστορίας του ανθρώπου. Ήταν το κλάμα ενός παιδιού το οποίο έμελλε να είναι σημείο αντιλεγόμενο, άγιο, Υιός του Υψίστου. Μέσα στη φάτνη τα μάτια όλων ατένιζαν με θαυμασμό το ξεχωριστό παιδί θέλοντας να ανακαλύψουν, μέσα στην απλότητα και την αδυναμία του βρέφους, το μεγαλείο της θεϊκής του φύσης. Επισκέπτες βοσκοί γεμάτοι από αγαλλίαση ψυχής κι ελπίδα προσκύνησαν τον Σωτήρα και Κύριο. Ήταν αυτός για τον οποίο είχε γράψει ο προφήτης Ησαΐας ότι το όνομά του θα ήταν: Σύμβουλος θαυμαστός, Θεός ισχυρός, αιώνιος Πατέρας και της Ειρήνης Άρχοντας. (πρβ. Ησ 9,5). Κι όμως, εκεί, σπαργανωμένο βρισκόταν ένα ανίσχυρο και ταπεινό παιδί το οποίο δε θύμιζε σε κάτι τα εγκωμιαστικά λόγια του αγγέλου. Ήταν η πίστη των βοσκών που τους οδήγησε στη συνάντηση με το ξεχωριστό αυτό παιδί, τον Ιησού Χριστό και όπως το φως του άστρου οριοθετούσε το σημείο του τόπου της γέννησης του, έτσι το φως της πίστης αποκάλυπτε τη θεότητα του.
Με τον ίδιο τρόπο και σήμερα ο ενσαρκωμένος και αναστημένος Κύριος προσεγγίζει την καθημερινότητά μας. Πολλές φορές αυτό συμβαίνει με τρόπο κεκαλυμμένο, με τρόπο μυστηριακό μέσω προσώπων αλλά και γεγονότων τα οποία δεν προκαλούν εντύπωση ή ακόμη και είδηση κι όμως, εκείνοι που θωρούν τη ζωή με πίστη, αναγνωρίζουν την παρουσία του Υιού του Θεού, ο οποίος με απλότητα και ταπεινότητα φανερώνεται στη ζωή μας. Αυτές τις εορταστικές ημέρες και ιδιαίτερα λόγω των περιορισμών της πανδημίας θέλουμε να εκτονωθούμε και να διασκεδάσουμε αναζητώντας, πολλές φορές, να γεμίσουμε τη ζωή μας από φώτα τεχνητά, όμορφα στολίδια, εύθυμη μουσική και πλουσιοπάροχα γεύματα. Μοιάζει σαν να θέλουμε να βάλουμε λίγο χρώμα στο γκρίζο των προβλημάτων του καθενός μας, αλλά και όσων παρατηρούμε, περίλυποι, να συμβαίνουν γύρω μας. Είναι καλό να έχουμε μια θετική και αισιόδοξη διάθεση, αλλά χρειάζεται να κοιτάξουμε τη σκηνή της γέννησης του Χριστού, ώστε αυτές οι άγιες ημέρες να είναι, πραγματικά, γνήσιες ημέρες φωτός, χαράς, καλοσύνης και αδελφοσύνης. Ο Χριστός μάς δείχνει τον δρόμο. Ο άνθρωπος, που ατενίζει στο βρέφος της φάτνης, τον Θεό και Κύριο ο οποίος κατέβηκε ανάμεσα μας ώστε εμείς ν' ανέβουμε προς Αυτόν· που έγινε φτωχός για να γίνουμε εμείς πλούσιοι με τη Χάρη του, και με πίστη τον προσκυνεί, όπως οι ταπεινοί βοσκοί, τότε αυτός ο άνθρωπος "ενσαρκώνει" τη θεία αγάπη και ζωή.
Και όταν αυτές οι άγιες ημέρες θα περάσουν, θα επιστρέψουμε πίσω στην καθημερινότητα μας δοξάζοντας και αινώντας τον Θεό για όλα όσα ακούσαμε από το λόγο Του και για όλα όσα είδαμε και βιώσαμε από τη συνάντησή μας με τον μικρό Σωτήρα Χριστό.