Σ’ ένα από τα τελευταία μας «αφιερώματα», αυτό για την Αδελφή Μαριελίνα, τη Φραγκισκανή Μοναχή από τη Μάλτα με την αγγελική φωνή, μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η μεγάλη ανταπόκριση όλων εκείνων που τη γνώρισαν, αλλά και των παιδιών, μεγάλοι σήμερα, που πόζαραν ολόγυρά της, στη φωτογραφία της παιδικής χορωδίας της Ενορίας του Κωτσέλλα. Υπάρχουν τελικά άνθρωποι, που ακόμα κι αν το πέρασμά τους είναι βραχύ και διακριτικό, αφήνουν ίχνη πίσω τους, ένα αποτύπωμα που ξεχωρίζει και επηρεάζει, αλλά και μία τρυφερή ανάμνηση ή ακόμα αισθήματα μίας ανείπωτης ευγνωμοσύνης που δύσκολα μπορεί να περιγραφεί. Κι ίσως αυτή να είναι και η μόνη τους ανταμοιβή… σίγουρα πάντως, είναι η μεγαλύτερη και η πιο ουσιαστική.
Ανακατεύοντας τις φωτογραφίες για το «ραντεβού» της Τετάρτης, ξετρύπωσα μία ανάλογη φωτογραφία, με μία άλλη φραγκισκανή αδελφή και πάλι ένα τσούρμο παιδιά τριγύρω, πάλι στη χορωδία της Ενορίας της Ιεράς Καρδίας του Ιησού, τραβηγμένη λίγο αργότερα, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα.
Στα αριστερά της φωτογραφίας, όλοι θα αναγνωρίσουν τη γεννημένη στις 20 Νοεμβρίου 1948 - στη Φλοριάνα της Μάλτας - Maria Dolores Saliba, κόρη του Φραγκίσκου και της Αντωνίας Musù, τη Sister M. Olimpia. Η φωτογραφία τραβήχτηκε λίγους μήνες μετά τον ερχομό της και πίσω από τα παιδιά, στα δεξιά, ξεχωρίζει μία άλλη καλόγρια, η αείμνηστη σήμερα αδελφή Ρίτα, που παρέμεινε στην Κέρκυρα για λιγότερο από δύο χρόνια.
Η σίστερ Ολύμπια δε χρειάζεται συστάσεις. Αφού εισήλθε στο δοκίμιο των Φραγκισκανών Αδελφών της Ιεράς Καρδίας του Ιησού, έδωσε τους πρώτους της όρκους στις 3 Αυγούστου 1970 και τους παντοτινούς, αγαμίας, υπακοής και ακτημοσύνης, στις 14 Σεπτεμβρίου 1975. Στις 28 Σεπτεμβρίου 1982 οι ανώτερές της θα της ζητήσουν να ταξιδέψει στον τόπο μας, όπου θα παραμείνει για τέσσερις περίπου δεκαετίες, γενόμενη μέχρι πρόσφατα, που επέστρεψε στη γενέτειρά της, μία από τις μακροβιότερες παρουσίες στο χώρο της Κοινότητας στην Κέρκυρα.
Η ίδια δε θέλησε ποτέ να ασχοληθεί με τον ιεραποστολικό προσανατολισμό της μοναχικής της κοινότητας και τη φροντίδα των ηλικιωμένων στο Γηροκομείο της Αρχιεπισκοπής, χώρο όπου οι Φραγκισκανές μοναχές, είχαν πάντοτε την ευθύνη. Επέλεξε να ασχοληθεί με τον τομέα των νέων, αλλά και με την εκπαίδευσή τους στην αγγλική γλώσσα. Πολλές δεκάδες μαθητών έμαθαν τις πρώτες τους λέξεις στα αγγλικά, πρώτα στο φροντιστήριο της Ειρήνης Μωραΐτη, που επί χρόνια προσέφερε τις υπηρεσίες της, όσο και στο μικρό της «φροντιστήριο» δίπλα από τη Μονάδα Φροντίδας Ηλικιωμένων της Αρχιεπισκοπής μας, στην Κωτσέλλα. Η μεγάλη της αφοσίωση, όμως, και το ανιδιοτελές της ενδιαφέρον εκδηλώθηκε στα παιδιά του κατηχητικού, στους εφήβους, στους μικρούς κατασκηνωτές, στις θεατρικές ομάδες και στις ομάδες χορού του κατηχητικού και σε όλες τις τόσο ενδιαφέρουσες δραστηριότητες που προσέλκυαν κάποτε τα καθολικά παιδιά, δημιουργώντας παρέες και φιλίες που διατηρούνται ζωντανές έως σήμερα…
Πανήγυρη των Θεοφανίων σήμερα, εορτή της ίδρυσης του Μυστηρίου του Βαπτίσματος, με σημείο αναφοράς την Αδ. Ολύμπια και όλες τις μοναχές και τους μοναχούς που διακόνησαν αυτόν τον τόπο, σκεφτήκαμε να δανειστούμε μία σκέψη από μία παλαιότερη κατήχηση του Αρχιεπισκόπου Ιωάννη για την αφιερωμένη ζωή και το βάπτισμα, όπως αυτό αντανακλά στη βιωτή και στην αφιέρωση μοναχών και μοναχουσών, όπως υπήρξε η σίστερ Ολύμπια: “(Η αφιερωμένη ζωή) είναι ένα χάρισμα, ένα κάλεσμα, (μια κλήση) που το Άγιο Πνεύμα απευθύνει σε κάποιους χριστιανούς με απώτερο σκοπό να συμβάλλουν, με το ιδιαίτερο αυτό χάρισμα, στην ανοικοδόμηση της Εκκλησίας. Επίσης, στα πλαίσια της Εκκλησίας ως «κοινότητας – κοινωνίας», οι μοναχοί και οι μοναχές δεν αποσύρονται από τον κόσμο, αλλά εισχωρούν μέσα σε αυτόν και με το ιδιαίτερο χάρισμα τους, δίνουν μαρτυρία για την ριζοσπαστικότητα του Ευαγγελίου που αφορά κάθε βαπτισμένο.
Η Δογματική Διάταξη της Β’ Συνόδου του Βατικανού Περί Εκκλησίας (Lumen Gentium - Φως των Εθνών), έτσι περιγράφει την ουσία της μοναχικής ζωής: «Με τις μοναχικές υποσχέσεις ή άλλες παρόμοιες ιερές δεσμεύσεις, ο πιστός αναλαμβάνει την υποχρέωση να τηρεί τις τρεις ευαγγελικές συμβουλές. Δίδεται πλήρως στο Θεό, τον οποίον αγαπά πάνω από κάθε τι, ώστε κατά καινούργιο και ιδιαίτερο τρόπο να αφιερώνεται στην υπηρεσία και στη δόξα του Θεού. Ήδη με το βάπτισμα πέθανε ως προς την αμαρτία και καθιερώθηκε στον Θεό, για να μπορέσει να καρπωθεί με μεγαλύτερη αφθονία τους καρπούς της χάρης του βαπτίσματος, με την ομολογία των ευαγγελικών συμβουλών μέσα στην Εκκλησία προτίθεται να ελευθερωθεί από τα εμπόδια που θα μπορούσαν να τον αποσπάσουν από τη θέρμη της αγάπης και από την τελειότητα της θείας λατρείας, και αφιερώνεται βαθύτερα στην υπηρεσία του Θεού. Η αφιέρωση τέλος θα είναι τελειότερη όσο δεσμοί σταθερότεροι και μόνιμοι θα αναπαράγουν περισσότερο την εικόνα του Χριστού, ενωμένου με τη νύμφη του την Εκκλησία με δεσμό αδιάλυτο» (αρ. 44).
Από αυτήν την περιγραφή της μοναχικής ζωής μπορούμε να συμπεράνουμε πως ο μοναχός και η μοναχή δεν είναι άλλο από τον «βαπτισμένο», ο οποίος με μέσα πιο ριζοσπαστικά (οι ευαγγελικές συμβουλές: αγαμία, υπακοή και ακτημοσύνη) επιθυμεί να δοθεί πλήρως στο Θεό και στους αδελφούς, δηλαδή να πραγματοποιήσει την ευαγγελική εντολή: «Θα αγαπήσεις τον Κύριο το Θεό σου με όλη σου την καρδιά και με όλη σου την ψυχή και με όλο σου το νου και τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου» (Μτ. 22, 37.39). Ο μοναχός και η μοναχοί, είναι εκείνοι οι οποίοι, τουλάχιστον στη δυτική παράδοση, επιθυμούν, μέσα στην κοινότητά τους, να γίνουν ζωντανό σημείο της Εκκλησίας ως ιερό μυστήριο κοινωνίας”.
Όπου κι αν βρίσκεσαι σίστερ, ας είσαι πάντα καλά.
Σ.Γ.