Χθες, 16 Δεκεμβρίου 2020, πέρασε σχεδόν απαρατήρητη στον τόπο μας, ενώ σε όλο τον κόσμο έγιναν ιδιαίτερες εκδηλώσεις, η επέτειος των 250 χρόνων από τη γέννηση του Λούντβιχ Βαν Μπετόβεν (Βόννη 1770-Βιέννη 1827), αυτού του εμβληματικού γίγαντα της κλασικής μουσικής, του αξεπέραστου συνθέτη των εννέα συμφωνιών.
Το Βατικανό αναγνωρίζοντας την ανυπέρβλητη καλλιτεχνική του προσφορά, τον τίμησε με ένα γραμματόσημο και ένα αναμνηστικό νόμισμα των 5 ευρώ.
Θα θέλαμε, έστω και με λίγη καθυστέρηση, να υπογραμμίσουμε δύο πτυχές αυτού του σπουδαίου συνθέτη: Αναφέρομαι ιδιαίτερα στη χριστιανική του συνείδηση και στην ευαισθησία του για την ιστορία της Ελλάδος. Ο Μπετόβεν ήταν χριστιανός καθολικός και η πίστη του εκφράζεται πολύ χαρακτηριστικά στην περίφημη λειτουργία του «Missa Solemnis σε ρε μείζονα, Op. 123» για την οποία, ο ίδιος, είπε «συνθέτοντας αυτή τη Λειτουργία, ο κυριότερος σκοπός μου ήταν να εκμαιεύσουν τόσο η χορωδία, τόσο οι μουσικοί, όσο και αυτοί που θα την ακούσουν το θρησκευτικό συναίσθημα κι εγώ, να δοξάσω το Θεό».
Θα ήταν χρήσιμο να θυμηθούμε, το 1970, όταν μπροστά στον τότε Πάπα Παύλο Στ’ εκτελέστηκε αυτή η Λειτουργία, μέσα στη βασιλική του Αγίου Πέτρου, με σκηνοθέτη το Franco Ζeffirelli και μεταδόθηκε από 144 τηλεοπτικά δίκτυα, ενώ το παρακολούθησαν πάνω από τριακόσια εκατομμύρια τηλεθεατές. Στις 29 Ιουνίου 2005 ο Πάπας Βενέδικτος Ιστ’ είπε για τον Μπετόβεν πως «ήταν ο άνθρωπος που πάλεψε και υπέφερε σε μία κρίσιμη εποχή, αισθανόταν την ανάγκη μιας βαθιάς πνευματικότητας που την εξέφρασε στη σύνθεση της Λειτουργίας του (Missa Solemnis). Αυτή η Λειτουργία παραμένει μια συγκινητική μαρτυρία, πάντα νέα, μία πίστης που αναζητά και δεν αφήνεται να της ξεφύγει ο Θεός, και μέσω της προσευχής, αναζητώντας τον, τον βρίσκει».
Μία δεύτερη πτυχή του πολυσύνθετου ταλέντου του ήταν η αναζήτηση του μεγαλείου της αρχαίας Ελλάδας. Το 1811 έγραψε το έργο, αριθμός 113 που είναι ουσιαστικά η μουσική κάλυψη του θεατρικού έργου του Άουγκουστ Φον Κότσεμπου «Τα ερείπια των Αθηνών», το οποίο, αφιερωμένο στον Αυτοκράτορα της Αυστροουγγαρίας Φραγκίσκο Β’, ανέβηκε το Φεβρουάριο του 1812, για τα εγκαίνια του νέου μουσικού θεάτρου της Πέστης. Το έργο εκτυλίσσεται στην τουρκοκρατούμενη Αθήνα και ξεκινά με τη Θεά Αθηνά να ξυπνά από τον αιώνιο ύπνο της, αντιλαμβανόμενη πως η αρχαία πατρίδα της είναι υποδουλωμένη στους Τούρκους. Αφού ακούει δύο σκλαβωμένα ελληνόπουλα που παραπονιούνται για το βάρβαρο δυνάστη τους, τα παροτρύνει να αγωνιστούν για την ελευθερία τους και την αυτοδιάθεσή τους.
Μία καλή ιδέα θα ήταν, το σπουδαίο αυτό έργο, να ανεβεί του χρόνου σε κάποια μουσική σκηνή, στα πλαίσια του εορτασμού για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση.
